متاسفانه طی سال‌های گذشته به دلیل مشکلات اقتصادی دولت این اتفاق نیفتاده و تولیدکنندگان فعال در صنعت لوازم خانگی همچنان از کمبود نقدینگی در رنج هستند و از سرمایه در گردش کافی برای تسریع جریان تولید برخوردار نیستند.
از الزامات این امر، توسعه تامین سرمایه در گردش و سرمایه ثابت واحدهای تولیدی است. سود تولیدکننده به اندازه‌ای بالا نیست که بتواند این چالش‌ها و کمبودها را جبران کند، پس وظیفه تامین نقدینگی برای توسعه تولید به‌مثابه همه دنیا بر عهده دولت است.
تولید در صنعت لوازم خانگی نسبت به دیگر صنایع از رشد چشمگیری برخوردار بوده است. پیش‌تر حدود نیمی از نیاز کشور به لوازم خانگی از محل واردات تامین می‌شد، امروز به لطف توسعه و زحمات بخش خصوصی واردات به صفر
رسیده است و این امر معنایی جز شکوفایی اقتصادی در این صنعت ندارد. تامین نقدینگی یکی از گلوگاه‌هاست. برای ادامه این روند نیاز به برنامه‌ای برای تامین داریم.
امروز تولید لوازم خانگی در ایران به جایگاهی رسیده که می‌تواند به بازارهای صادراتی نیز ورود کند، اما اصلی‌ترین چالش واحدهای تولیدی برای ورود به این عرصه موضوعی به نام بهای تمام شده کالاست. ایران در جایگاه کشوری که در آن انرژی و نیروی انسانی ارزان است باید قیمت تمام شده محصولات را به کمترین میزان در مقایسه با رقبای جهانی برساند اما این اتفاق نمی‌افتد. علت چیست؟ سیاستگذاری در بخش‌های گوناگون کشور در راستای توسعه تولید و کاهش بهای تمام شده
اتفاق نمی‌افتد و هر نهادی براساس منافع سازمانی بخشنامه‌های حاوی قوانین مقتضی به شرایط خود صادر می‌کند و کاری ندارد که بخشنامه صادره چه تبعاتی برای تولید دارد. حاصل همه اینها بالا رفتن قیمت تمام‌شده کالا و حضور ضعیف ایران در بازارهای جهانی است.